Η καραντίνα είναι μια κατάσταση που έχει αλλάξει την καθημερινότητά μας, τις συνήθειας μας και παρατηρούμε την κυριαρχία του φόβου και τη γέννηση της εσωστρέφειας.
Το σώμα μας σίγουρα το αισθάνεται, όλο αυτό, κλείνει, συρρικνώνεται. Ασχημάτιστοι φόβοι συνενώνονται βολικά γύρω από το σώμα μας. Ο Covid19 μετατρέπεται σε «φοβογενετικό αντικείμενο» και μας κάνει να στεκόμαστε φοβισμένα απέναντι του και αυτό αποτυπώνεται συμβολικά με την μάσκα, την ανάγκη απουσίας επαφής και αγγίγματος. Το σώμα πρέπει να απομονωθεί και μαζί με αυτό η ψυχή… και εμείς πρέπει να διαχειριστούμε την αλλαγή.
Δεν είναι λίγες οι φορές που τρομάζουμε και ενστικτωδώς το σώμα κάνει κίνηση προς τα εμπρός προστατεύοντας κατά κάποιο τρόπο όλα τα μπροστινά σπλάχνα. Είναι μια κίνηση πολύ φυσική για το σώμα, και πολύ προστατευτική.
Πόσοι όμως νιώθουν το σώμα τους να κινείται κατά αυτόν τον τρόπο; Πόσοι από μας δίνουν σημασία στις αυτοματοποιημένες κινήσεις; Πόσοι καταλαβαίνουν ότι και το σώμα συμμετέχει σε αυτό που υπάρχει στην σκέψη μας, στο συναίσθημά μας;!
Στην καραντίνα αυτήν, ξέρουμε πως μπαίνουμε μέσα στο προσωπικό μας σπίτι, για να μείνουμε εκεί μέχρι λήξης αυτής, με περιοριστικές δραστηριότητες. Πόσο σκληρό ακούγεται και πόσο ευαίσθητο είναι στο άκουσμα αυτής της λέξης, για το ίδιο το σώμα μας. Κλείνεται και αυτό μέσα του, συρρικνώνεται από κάθε άποψη, παύει να κάνει τις φυσικές του κινήσεις μέσα στην φύση του από όπου και προέρχεται. Ξέρει πως αυτό είναι κάτι που δεν το εξυπηρετεί, τείνει να γίνεται άκαμπτο, νωχελικό, και μη συνεργάσιμο. Βρίσκει διέξοδο στο φαγητό, ως διαδικασία αποσυμπίεσης.
Το νοητικό από το σωματικό έχει ένα μεγάλο κενό. Οι σκέψεις συνεχώς πηγαίνουν και έρχονται και το σώμα συγχρόνως υποφέρει από την κακή ενημέρωση των οργάνων που μπερδεύονται μεταξύ τους και δεν κατανοούν τι να κάνουν (αυπνία, πόνοι στην πλάτη, δυσκοιλιότητα). Όλο αυτό γίνεται βασανιστικό. Διαφορετικό είναι να τρέχεις ή να περπατάς δίπλα στην θάλασσα και άλλο είναι να πηγαινοέρχεσαι μέσα στην κουζίνα και να ανοίγεις το ψυγείο το ντουλάπι και ότι βρεις να το βάζεις στο στομάχι σου.
Είναι μια διαφορετική πραγματικότητα η καραντίνα και ο τρόπος εφαρμογής της. Φόρα μάσκα, κράτα απόσταση, μην βγαίνεις έξω αν δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Είναι διαφορετικά από πριν και μετά τι, πως θα συνεχίσουμε; Σαν μια τραμπάλα που πάει πάνω – κάτω με μεγάλη δυσκολία ισορροπίας.
Σκέψεις που ταλαιπωρούν το μυαλό μας. Συγχρόνως, υπάρχουν και οι αντίστοιχες κινήσεις που κάνει το σώμα μαζεύεται, στριμώχνεται, παχαίνει, γεμίζει τοξίνες. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε ότι όλο αυτό κάπου οδηγεί και κάπου πάει που δεν είναι στην φύση μας και στην γνωστικότητά μας. Βιώνουμε θλίψη. Το σώμα την αποτυπώνει. Περίεργα συναισθήματα αναδύονται λύπη, αγωνία, θυμός, λαχτάρα, φόβο, στέρηση. Αυτά αποτυπώνονται με εσωστρέφεια, οξυθυμία και εσωτερική αναταραχή.
Σε αυτή τη φάση, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωή μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως ζω σημαίνει βιώνω απώλειες και προσπαθώ να πάρω τα θετικά. Η ανθρώπινη συγκρότηση, ατομική και συλλογική έχει μηχανισμούς προστασίας. Το σώμα πρέπει να λειτουργήσει με δυναμική μέσα στη δύσκολη κατάσταση του εγκλεισμού. Χρειαζόμαστε θετική ενέργεια, για να δημιουργήσουμε συνθήκες ανθεκτικότητας. Παραμένουμε σε καλή σωματική και πνευματική κατάσταση για να ανταπεξέλθουμε στις πραγματικές προκλήσεις της ζωής.
Καθημερινά:
- Κάνουμε ελαφρά άσκηση και ελαφρύ περπάτημα καθημερινά.
- Διατάσεις.
- Αναπνέουμε σωστά απλά και ολοκληρωτικά.
- Εισπνοή γέμισμα κοιλίτσας εκπνοή άδειασμα αυτής.
- Σωστή διατροφή.
- Χαλαρό μασάζ στα άκρα και στο κεφάλι.
- Μην χάνουμε τον εαυτό μας σε καμιά περίσταση. Όλα είναι προγράμματα για να προχωράμε προς την εξέλιξη. Άλλωστε πως θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτές τις δυσκολίες… επικεντρωνόμαστε σε αυτά που χρειαζόμαστε για να μας καθοδηγούν.
Mπορούμε να αναζητήσουμε χαλάρωση μέσα από συνεδρίες επαναπροσδιορισμού και τοποθέτησης του εαυτού μας, για να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή της καθημερινότητας.
«Απλά να θυμάστε ότι ο Ντάμπο το ελεφαντάκι δεν χρειαζόταν τις φτερούγες. Η μαγεία ήταν μέσα του» (Στήβεν Κινγκ).
